Zorro

Afgelopen zondag, ergens in het land, kwam opeens Zorro naar me toe gelopen. Achter zijn masker was niet te zien met wie ik te maken had, maar ach met carnaval hoef je niet zo nauw te kijken dacht ik nog. Onder het genot van een biertje kwamen we in gesprek en verdomd, het was gewoon een hartstikke aardige gozer zonder enige kapsones of wat dan ook.

Voordat ik die dag thuis de deur uitging zat ik nog even met mijn zoontje naar Studio Sport te kijken, Feyenoord – NAC. Daar zag ik Pierre van Hooijdonk de 2-1 binnenschieten. Op dat moment doet hij zijn vinger naar zijn mond om aan te geven dat iedereen stil moest wezen. In eerste instantie begreep ik niet waarom, maar later hoorde ik de verslaggever zeggen dat het publiek erg kritisch was geweest naar Pierre. Dan denk ik, hoe is dat in godsnaam toch mogelijk? Iemand die zoveel goals maakt, die zoveel betekent voor je club, maar die dan misschien een keer een mindere wedstrijd speelt. Moet die dan in één keer zo behandeld worden? Dat heeft niets met de mens Van Hooijdonk te maken, daar kan Pierre niets aan doen. Dit ligt gewoon aan de mensen die vinden dat ze alles maar tegen iedereen mogen roepen.

Zoals je weet speelde Feyenoord in de winterstop een oefenwedstrijd tegen Celtic. Toen Pierre van Hooijdonk het veld op kwam kreeg hij een staande ovatie van de Schotse aanhang. Zij zullen nooit vergeten dat hij daar gevoetbald heeft. Maar in Nederland kennen wij die cultuur niet, daar telt het verleden niet meer mee, daar lijkt het wel of er geen respect is voor de sporthelden. Want als je eigenlijk in je eentje de Europacup hebt binnengehaald, kan je toch in feite een half jaar later niet ineens beschimpt worden? En als Pierre nu zo onsympathiek zou zijn, of een grote mond zou hebben, zou ik daar nog begrip voor hebben. Maar Pierre is sociaal, gezellig en heeft alleen een eigen mening. Nu begrijp je gelijk wie Zorro was…

Marco Boogers