Kippenvel
Om vijf voor acht was het zover. Zijn ploeggenoten hadden de warming-up erop zitten en waren terug richting kleedkamer gegaan. Het veld was leeg. Het decor was nu voor hem. Voor de laatste keer betrad Johan Versluis in zijn shirt met nummer 4 het veld.
Het stadion was muisstil toen Ad Heijsman de microfoon nam om afscheid te nemen van Johan die op medische indicatie vroegtijdig zijn loopbaan eerder die week officieel beëindigd had. Zijn vrouw Marie, met zoon Johan op de arm, stond pal naast de Dordtse publiekslieveling voor zijn laatste optreden. Met gevoel sprak Heijsman zijn dankwoorden. De emotie drong door tot op de volgepakte tribunes waar vandaan even later een ovationeel applaus neerdaalde tijdens de ereronde die Johan over ‘zijn’ veld maakte.
“Het was een mooi afscheid”, vertelt hij op maandagmorgen. “Marie stond met tranen in haar ogen en bij Ad hoorde ik de emotie in zijn stem. Dat was voor mij het breekpunt, het voelde zo oprecht wat er gebeurde. Het is bizar om nu al te moeten stoppen, maar het was mooi om zo afscheid te mogen nemen. Het was een kippenvelmoment voor mij. Geweldig ook dat de supporters van Excelsior zo voor mij hebben geklapt en mijn naam scandeerden”.
Het zal nog een poos duren om te wennen aan een FC Dordrecht zonder Johan Versluis. Acht seizoenen maakte hij deel uit van de hoofdmacht en als jongen van de stad leek hij voorbestemd voor altijd op de Krommedijk te blijven. “Er had wel iets heel bijzonders moeten komen als ik hier ooit zou zijn weggegaan. Ik had nooit drie kwartier gaan rijden voor honderd euro in de maand. Nu ben ik in drie minuten op de club en baal al als het stoplicht op rood staat”.
In zijn hand heeft hij de overschrijvingspapieren naar SSW, de club bij hem om de hoek waar hij ooit zijn eerste balletjes trapte. Zijn vader Johan sr. – in de jaren zeventig ook speler van FC Dordrecht – is daar trainer en nu gaan ze samen bij de zondag vierdeklasser aan de slag. “Ik trainde al een paar weken mee, daar had ik van Marco toestemming voor gekregen. Ik had al zo lang niets gedaan dat ik er bijna gek van werd. Ik ben een sportman en gewend elke dag het veld op te gaan, dan kan ik niet ineens zomaar stil gaan zitten. Op een lager inspanningsniveau mag ik van de dokter nog sporten, bij SSW kan ik dat goed invullen”.
Over het niveauverschil zit Johan Versluis niet in. “Als ik het veld opstap, draai ik de knop om. Ik heb me na de eerste training al ingesteld dat ik de bal waarschijnlijk niet elke keer in mijn voeten terug zal krijgen. Mij gaat het nu nog om het spelletje en ik vind het leuk om samen met mijn vader te werken. Bovendien kan ik nu ook iets voor die club terugdoen”.
Met Marco Boogers heeft hij al over de toekomst gesproken, hoewel daar verder nog niets over is ingevuld. “Ik zou heel graag iets met de jeugd willen gaan doen. Vooral met die jonge gasten omdat je die nog veel kunt leren. Ik wil mijn trainerspapieren gaan halen en misschien dat ik me wel gelijk helemaal op het trainersvak richt. Ik hoop dat daar een toekomst voor mij mag liggen want ik wil graag bij de club betrokken blijven. Maar dat moet ik allemaal nog met Marco bespreken”.
Johan Versluis, ‘die lange’ zoals hij ook werd genoemd, is een legende op zich in de clubgeschiedenis geworden en zal voor altijd een held bij de supporters blijven.
