Gezondheid staat voorop
Een hartritmeafwijking plaatste dit jaar een groot kruis door de voetballoopbaan van Johan Versluis. Na acht seizoenen het shirt van FC Dordrecht te hebben gedragen kon de stoere verdediger op zoek naar een nieuwe bestemming. Een zoektocht, die hem zowel binnen als buiten de krijtlijnen moeite kost.
Samen met Björn Vlasblom liep Johan Versluis (29) laatst door winkelcentrum Sterrenburg. Bedeesd stapte een ventje af op de voormalige mandekker van de Dordtse bvo. ,,Mag ik een handtekening?” vroeg het mannetje, waarop een verbaasde Versluis antwoordde: ,,Maar waarom dan?” Het kereltje weer: ,,U bent toch Johan Versluis van FC Dordrecht?”
Het zijn de momenten waar Johan Versluis met warme gevoelens aan terugdenkt. Hij vertelde de knaap maar niet dat zijn buurman nog wel bij FC Dordrecht voetbalt en hij niet. Het feit dat juist hij nog dagelijks op straat zo aangesproken wordt, zegt veel over de status van Johan Versluis in de Merwestad.
Geboren in Dordrecht, opgegroeid in de Zeehavenbuurt en opgeleid bij Feyenoord en Willem II voordat hij na zijn debuut in het betaalde voetbal hard op weg was om het record van zijn voormalig defensiekompaan Bart van Muyen uit de boeken te spelen met de meeste wedstrijden voor FC Dordrecht. Van Muyen haalde er 233, bij Versluis stopte de teller noodgedwongen bij 163 optredens.
Aanvoerdersband
,,Na zoveel jaar bij de club te hebben gespeeld mocht ik dit seizoen eindelijk de aanvoerdersband om mijn arm schuiven,” blikt Versluis terug op de start van de huidige voetbaljaargang. Een seizoen dat nog zo vooruitstrevend begon, met zelfs Theo Bos tijdelijk weer terug aan het roer. ,,Voor mij ging het goed tot ik in augustus hoorde dat ik niet meer mocht voetballen. Bij een medische controle werd een afwijking in mijn hartritme geconstateerd. Ik heb er altijd mee gespeeld en nooit last gehad.”
Het is nu de vraag of de aandoening van Versluis aangeboren is of dat het komt door het bedrijven van topsport. In maart gaat hij terug naar het ziekenhuis voor verdere onderzoeken. ,,Het gaat gelukkig steeds beter met me. Toen het net bekend was, stelde ik mezelf vaak de vraag waarom juist mij dit moest overkomen. Ik mocht niet meer doen wat ik het liefste doe en waarvoor ik heel mijn leven voor in het teken had gesteld: voetballen. Ik hoop maar dat mijn kinderen het niet hebben.”
Afscheid
Met betraande ogen nam Versluis half oktober definitief afscheid van de selectie van FC Dordrecht toen hij van de artsen in het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam had gehoord dat profvoetbal definitief tot de verleden tijd zou behoren. Een halve maand later stond een getergde Versluis alweer op het veld. Met vierdeklasser SSW, de club waar hij vanuit zijn slaapkamerraam haast het veld kan inspecteren. Ook is het de vereniging waar hij begon met voetballen voordat hij op zijn zevende naar Feyenoord vertrok en zijn vader Johan Versluis samen met Pieterman van Kooten trainer is van het eerste elftal.
Op het veld
Bij SC Emma was de entree van Versluis met de ‘zebra’s’ in het amateurvoetbal. ,,Dat was raar. Ik liep voorafgaand het veld op om te kijken welke schoenen ik aan zou moeten trekken. Mijn vader zei later dat ik precies op de plek stond waar Jaap van der Wiel eerder dit jaar ineenstortte na hartfalen. Mijn vader kreeg er rubberen knieën van. Hij zag het moment weer voor zich, ook omdat ik iets met mijn hart heb.”
De wedstrijd was pas tien minuten onderweg, maar de oud-prof zat er aan de Reeweg al helemaal doorheen. ,,Voor mijn gevoel had ik veel gedaan, maar eigenlijk had ik niets gedaan. Ik heb in de eerste helft misschien twee ballen geraakt. Tot er op een gegeven moment in de tweede helft een vrije trap van de zijkant kwam van Louis Holzken. Ik legde de bal goed terug en Ruudje Kaffa tikte binnen. Alle jongens renden op mij af. Dat was erg leuk om te zien, het was een teken van medeleven. Zij weten dat ik het er heel erg moeilijk mee heb dat ik niet meer voor FC Dordrecht mag voetballen.”
Angst
Angst om, ondanks de waarschuwing van de artsen, het sportveld te betreden, heeft Versluis niet. Nooit gehad ook. ,,Toen alles nog niet helemaal duidelijk was over mijn hart vroeg Marco Boogers aan mij: ‘Hé Jo, heb je angst wanneer je straks weer mag beginnen?’ Ik zei nee, helemaal niet. Daar ben ik blij om. ”
,,Stel dat ik opnieuw had mogen beginnen en ik was wel bang, dan was de rem erop gegaan. Bij SSW doe ik het rustig aan. Ik speel op een laag niveau en ik wil niet het risico lopen dat ik te veel doe. Ik mag in principe alles doen, op tachtig procent van mijn kunnen. Ik moet zorgen dat mijn conditie goed blijft, al denk ik niet dat ik nog zo kan fit worden als ik ooit geweest ben. Om dat te worden moet ik wel eens tot het gaatje gaan en net iets verder. Dat is niet goed voor mij.”
,,De geldingsdrang blijft echter altijd weer opborrelen. ,,Ik merk dat het nu iedere wedstrijd beter gaat. Ik krijg meer vertrouwen en kan eindelijk het verschil weer maken. Soms moet ik tegenstanders laten lopen omdat ik weet dat het voor mij niet goed is om achter iedereen aan te rennen. Ik doe te weinig voor wat ik kan en dat is lastig. Zeker als er bekenden op het veld staan, ik heb nog steeds ‘de naam’ natuurlijk. Ik leer er maar mee om te gaan. Uiteindelijk is mijn gezondheid het belangrijkste. ”
,, Het klinkt als een cliché maar het is wel zo. Ik heb twee kinderen en een lieve vriendin, binnenkort wordt zij mijn vrouw. Ik heb haar ten huwelijk gevraagd toen we negen jaar samen waren. Na iets negatiefs, eindelijk iets positiefs in mijn leven.”
Toekomst
Buiten de het veld beraadt de Dordtenaar zich nog op zijn toekomst. ,,Op het veld bij SSW kan ik mijn frustraties kwijt. Als ik te lang zou wachten om weer te gaan voetballen en hele dagen thuis zou gaan zitten, kom ik er straks helemaal niet meer uit. Ik merk aan mijzelf dat ik er steeds meer klaar voor ben om te gaan werken. Ik heb tijdens mijn loopbaan een hbo-opleiding commerciële economie afgerond want ik besefte al snel dat ik het met voetballen alleen niet zou redden. ”
,,Het is voor mij moeilijk om een baan te vinden waar ik achter sta. Tweeëntwintig jaar heeft alles in het teken van voetbal gestaan, ik ben niet gewend om veertig uur in de week achter een computer te zitten. Er volgen nog gesprekken, ook bij FC Dordrecht. Het liefste word ik trainer bij de club maar daar moeten wel de financiële middelen voor zijn. Ik heb als voetballer nooit gezeurd om honderd euro meer terwijl andere spelers voor een tientje meer vertrokken. Nu ik gestopt ben moet ik wel aan geld denken om alles te kunnen betalen. Mijn vader heeft dertig duels voor FC Dordrecht gespeeld, ik 163, mijn zoon Johan junior moet met voetbal maar miljonair worden.”
Tekst: Yorick Groeneweg / AD
