Het geheime recept van FC Dordrecht (2)

Zelfs trainer Harry van den Ham werkte dit seizoen pro deo. Tot het trainerschap van FC Dordrecht bijna ten koste ging van zijn eigen bedrijf en hij opstapte. Sportief is er echter weinig van de sanering te merken: FC Dordrecht staat op een negende plaats. ‘Weinig munten, veel punten’, vat Heijsman het beleid samen.

Maar wil de club doorgroeien, dan moet er een nieuw stadion komen, betoogt hij. ‘Anders wordt het op termijn het einde van de club. We kunnen mensen niet meer op een fatsoenlijke manier ontvangen.’ Boogers schampert: ‘Bij het Leger des Heils zit je beter dan hier.’

Het nieuwe onderkomen zou demontabel moeten zijn, een wereldwijde primeur. Maar voor het nieuwe onderkomen heeft FC Dordrecht de hulp nodig van de gemeente, want de huidige accommodatie staat op hun grond. ‘We willen hier echt geen mega-stadion met verschuifbaar dak’, vervolgt Boogers. ‘Maar wel een onderkomen met betere faciliteiten, zodat we de toeschouwers ook iets kunnen bieden. Bovendien genereren we dan meer inkomsten, omdat er meer ruimte voor sponsoren is. Met dit stadion kunnen we niet verder groeien. Dan komt de toekomst van FC Dordrecht in gevaar.’

Maar ja, waarom zou de gemeente geld steken in een club die in de marge van het betaalde voetbal opereert? ‘Omdat we een belangrijke functie in de Dordtse gemeenschap hebben’, antwoordt Heijsman. Landelijk mag de club dan geen grote verbeeldingskracht hebben, in de regio is de profclub the talk of the town. Gemiddeld komen er zo’n 2300 toeschouwers naar thuiswedstrijden van FC Dordrecht.

Eierkoeken en een Wicky
Elisa Kuster (39) is een van die diehards. Het is vrijdagavond, ergens op de A2. Samen met haar vriend Alex en bestuurder Frank is ze op weg naar de uitwedstrijd tegen Fortuna Sittard. Eierkoeken, broodjes kaas en pakjes Wicky zitten in de tas, want tijd om onderweg te eten is er niet. Zoals zij zijn er velen. Overal in het land rijden op deze vrijdagavond nu supporters naar de wedstrijd van hun club, hopend op drie punten.

Waar moeten zij heen als hun favoriete club omvalt? Het verlies van een buurtsuper of postkantoor is praktisch op te lossen. Dan ga je naar een andere winkel of regel je zaken online. Maar bij voetballen kan dat niet. Supporter ben je maar voor één club. Je leven lang.

Tussen Kuster en haar vriend in ligt het spandoek opgevouwen dat elke wedstrijd meegaat. ‘Samen strijden, samen winnen’ staat er op. Het was bedoeld om de zieke trainer Theo Bos een hart onder de riem te steken. Het mocht niet baten: Bos overleed twee maanden terug aan de gevolgen van alvleesklierkanker.

Nog altijd kan niemand bij de club over Bos praten zonder tranen in de ogen te krijgen, maar de leus op het spandoek is gebleven. Sterker nog: het is de nieuwe slogan van de club. Véél beter dan de vorige: ‘FC Dordrecht, een club die bij elkaar past’. ‘Dat was toch een beetje Koningsliedachtig’, vindt Kuster. ‘Grammaticaal rammelde het aan alle kanten.’

Low culture
Haar hele leven gaat ze al naar FC Dordrecht. Haar vader was bestuurslid bij het toenmalige DS’79. Nadat ze haar baan als assistent-programmeur bij de Dordtse schouwburg was kwijtgeraakt, meldde ze zich niet zo lang geleden aan als vrijwilliger bij FC Dordrecht. Nu promoot ze de club op internet. ‘We hebben trek in drie vlaaienpunten. Vanavond reizen hongerige Schapenkoppen af naar Sittard, jij bent er ook bij toch? #fordor’, twittert ze vanaf de achterbank.

Als voormalig medewerkster van de schouwburg snapt ze niet goed waarom de gemeente Dordrecht wel de verbouwing van Het Dordrechts Museum en het Huis van de Podiumkunsten meefinancierde en grote evenementen als Het Glazen Huis en The Passion naar de stad wil halen, terwijl ze de voetbalclub al jaren ‘on hold’ zetten als het gaat om een nieuw stadion. ‘Het is toch allebei vermaak? Maar kennelijk is high culture belangrijker dan low culture.’

Huilen en lachen
In het uitvak van Fortuna staat ze te bibberen van de kou. Vier keer moet ze twitteren. Drie keer omdat Fortuna heeft gescoord, één keer na een doelpunt van FC Dordrecht. Pas na middernacht is ze terug in Dordrecht. Maar volgende week zal ze er opnieuw zijn als FC Dordrecht speelt. Misschien winnen ze dan wél. En anders is er altijd weer een nieuw seizoen. Samen strijden, samen winnen, nietwaar?

Af en toe denkt ze nog wel eens terug aan haar oude werk, bij de schouwburg. ‘Voorstellingen en voetbalwedstrijden duren even lang. In die zin lijkt het op elkaar’, zegt ze. ‘Maar wij kunnen urenlang met elkaar terugblikken. Ook omdat het véél meer is dan alleen die wedstrijd. Er wordt gewonnen, verloren, gehuild, gelachen, vriendschappen ontstaan. Dat zie ik niet snel in een theater gebeuren.’ Bovendien: ‘Bij wedstrijden van FC Dordrecht komen meer dan 2000 mensen. Zoveel zie ik er in een theater bij een gemiddelde voorstelling niet zitten.’

Dus begin tegen haar niet over bestaansrecht van FC Dordrecht. Ze kijkt opzij, naar haar vriend, die het spandoek in het supportershome legt. Kuster lacht: ‘Ja, Alex ken ik ook via het voetbal. Hij is nog fanatieker dan ik. Als het moet zegt-ie zijn eigen begrafenis af voor FC Dordrecht.’

Tekst: Iwan Tol voor de Volkskrant
Foto’s: Klaas Jan van der Weij