“Het is mooi geweest”

Hij debuteerde in Dordrecht, speelde in de eredivisie met RKC Waalwijk, werkte in Alkmaar samen met Louis van Gaal en eindigde met NAC Breda als derde in de Eredivisie. Met andere woorden: de stoppende Rogier Molhoek (32) hoeft echt niet ontevreden terug te kijken op zijn carrière. “Anderen geven mij het gevoel dat ik er best trots op mag zijn.”

Hij kan zich het bewuste moment nog helder voor de geest halen. Na zijn zoveelste bezoekje aan het ziekenhuis wist Molhoek voldoende: zijn profcarrière gaat niet al te lang meer duren. Bah, die vervelende enkel ook. “Eigenlijk wist ik op mijn 23ste al dat ik geen goede enkel had, dus de mededeling van de arts in januari dit jaar kwam niet aan als een schok”, vertelt hij in gesprek met Voetbal Centraal. “Op zich heb ik het nog best lang volgehouden. Ik zag dit moment aankomen. Mijn enkel kon de dagelijkse belasting niet meer aan. Dan sputtert hij gewoon tegen. Dat is niet ideaal als je profvoetballer bent. Na de conclusie in het ziekenhuis ging ik er zelf ook over nadenken. Toen wist ik dat het mooi is geweest. Ook omdat ik mijn enkel in de toekomst nog nodig heb.”

Denken als voetballer
Want wie denkt dat Molhoek de komende jaren helemaal niks gaat doen, heeft het toch echt aan het verkeerde eind. Het trainersvak lonkt immers. “Ik ga volgend seizoen assisteren bij de beloften van FC Dordrecht”, zegt de middenvelder. “Of ik de ambitie heb om verder te komen? Zeker, maar eerst ga ik kijken of ik het vak in de vingers heb. Ik ben heel blij met de kans die ik krijg. Werken als assistent-trainer bij Jong FC Dordrecht is een mooi begin. In september ga ik de cursus volgen, daar heb ik best zin in.” Desondanks voelt Molhoek zich nu nog honderd procent voetballer. “Ongetwijfeld blijf ik de komende jaren ook zo denken. Ik zal de dagelijkse dingen missen, zoals de grappen in de kleedkamer. Het wordt afkicken.”

Humor
De kleedkamerhumor was een van de vele dingen die Molhoek meemaakte in zijn loopbaan. Zijn mooiste periode beleefde hij bij NAC Breda. “Individueel speelde ik goed en we haalden goede resultaten. We eindigden dat seizoen dan ook als derde. Ook aan mijn periode bij RKC Waalwijk heb ik warme herinneringen overgehouden. Ik had er leuke collega’s en ging er voor het eerst op mezelf wonen. Bij AZ mocht ik veel Europese wedstrijden spelen. Louis van Gaal is de beste trainer met wie ik heb gewerkt. Ik mocht hem graag. Ik weet niet hoe alles was gelopen als ik minder geblesseerd was, maar ik denk dat ik het maximale uit mijn loopbaan heb gehaald. Anderen geven mij het gevoel dat ik best trots mag zijn op mijn carrière.”

Kwestie van kwaliteit
Zijn laatste wedstrijden als profvoetballer heeft Molhoek inmiddels achter de rug, al kan hij daar niet tevreden over zijn. In de play-offs werd FC Dordrecht namelijk uitgeschakeld door Go Ahead Eagles. “Vooral thuis (3-3, red.) hebben we het laten liggen. Op een gegeven moment speelden we ze echt van de mat. Misschien is het een kwestie van kwaliteit, omdat we niet in staat waren met elf tegen tien de overwinning eruit te slepen.” In Deventer gingen De Schapenkoppen met 3-0 ten onder. “Een terechte, maar geflatteerde nederlaag”, vindt Molhoek. “De Eagles waren wel sterker dan wij, maar alle doelpunten vielen in het laatste kwartier. Na de 1-0 was het voor ons onbegonnen werk. Een keer scoren is nog te doen, maar twee keer is echt een stuk lastiger.”

Laatste fluitsignaal
En dus lukte het FC Dordrecht niet de jacht naar promotie voort te zetten. Toch wel een kleine teleurstelling voor Molhoek, die na het laatste fluitsignaal in Deventer wist dat het er voor hem letterlijk op zat. Toch blijft hij bij eersteklasser SHO uit Oud-Beijerland wel z’n wedstrijdjes meepikken. “Je kunt niet na vijftien jaar profvoetbal ineens niks meer gaan doen. Het is dus lichamelijk goed om daar af te bouwen. Daarnaast: ik blijf wel bezig met het leukste dat er is, namelijk voetballen. Zeker bij de club waar ik veel vrienden heb zitten”, zegt hij. Maar goed, we mogen de grootste tegenstander van Molhoek natuurlijk niet vergeten: zijn enkel. “Op het moment dat ik bij SHO weer veel pijn krijg, is het ook daar klaar.”

Tekst: Jurriën Schuiringa / Voetbal Centraal