Avonturier uit Wales naar Racing Mechelen?

Bijna een jaar geleden maakte Sion Kyle (19) de oversteek van Wales naar Nederland. FC Dordrecht gaf hem de kans zijn droom, profvoetballer worden, na te jagen. Kyle is dankbaar voor deze kans, maar het afgelopen jaar werd niet wat hij ervan had gehoopt. Volgende maand begint Kyle in België aan het vervolg van zijn avontuur, maar eerst blikken we met hem terug op zijn veelbewogen achttiende jaar.”Ik ben hier volwassen geworden.”

Afgelopen zaterdag werd Sion Kyle negentien jaar. Hij vierde zijn verjaardag op Wantijpop, met zijn huisgenoten uit de Voorstraat en een aantal vrienden die hij het afgelopen jaar leerde kennen. Het zegt alles over de manier waarop Kyle zijn nieuwe stad omarmde, maar zeer zeker ook vice versa. Iedereen die het afgelopen jaar in aanraking kwam met de goedlachse Welshman heeft bewondering voor zijn wil om te slagen. Want Kyle kwam naar het vasteland van Europa met maar één doel: profvoetballer worden. “En dat is het doel nog altijd. Ik weet dat ik die kwaliteiten in me heb, maar in de voetballerij heb je ook een stukje geluk en vertrouwen nodig. Dat is wat ik het afgelopen jaar wel geleerd heb.”

Voor het verhaal van Kyle kunnen we het beste eerst even een jaar terug in de tijd. Op zaterdag 2 juli 2012 pakt Kyle de trein van Wales naar Hull, waar hij de ferry naar Europoort neemt. Na een acht uur durende wandeltocht richting Rotterdam zet hij zijn tent neer op de stadscamping. Kyle gaat langs bij Sparta Rotterdam, maar krijgt daar nul op het rekest. Hij pakt de fiets naar Dordrecht en waagt een gok aan de Krommedijk. Na enkele overtuigende trainingen en een aantal mooie goals op het Van Adrichem-toernooi bij buurman DFC sluit Kyle aan bij het beloftenteam van trainer Marco Jalink. “Daar ben ik Marco Boogers nog altijd ontzettend dankbaar voor. Dat ik direct voor een jaar kon tekenen, daar sprak ontzettend veel vertrouwen uit. Marco kan soms hard zijn heb ik begrepen, maar ik vind hem een fantastische man. Hij heeft alles over voor FC Dordrecht. Ik heb de eerste paar weken zelfs een paar keer bij hem mogen logeren en zwemmen, zo gastvrij was hij.”

De kwaliteiten van Kyle kwamen in de eerste weken niet direct tot uiting, maar daar had hij zo zijn redenen voor. “Ik trainde in Wales altijd maar twee keer per week, dus het dagelijks trainen was in het begin best zwaar. Daarbij kwam ook nog eens dat ik de eerste zes weken in een tentje in de Biesbosch sliep. Dat was natuurlijk niet ideaal, omdat het vaak koud was en regende. Gelukkig kon ik via Elisa Kuster snel terecht in een huis aan de Voorstraat, aan de rand van het Scheffersplein. Midden in het centrum, echt een toplocatie. Mijn drie huisgenoten hebben me ook fantastisch opgevangen. Dat heeft me erg geholpen om me hier thuis te voelen. Via Marco Boogers kon ik ook al snel aan de slag als vakkenvuller bij de Albert Heijn van Cees van der Poel, in Wielwijk. Dat is vanaf de stad een stukje fietsen, maar ik was allang blij dat ik wat geld kon verdienen en overdag wat te doen had. Ik heb het hele jaar gewoon vijf dagen in de week gewerkt, van 9 tot 2 uur. Daarna moest ik door naar de trainingen van het beloftenteam, die altijd om half 4 begonnen.”

Waar Kyle zijn leven in Dordrecht snel op poten zette, verliep het eerste halfjaar bij FC Dordrecht een stuk moeizamer. “Het duurde erg lang voordat de FA van Wales mijn papieren opstuurde en toen ik eindelijk speelgerechtigd was, liep ik een hamstringblessure van zes weken op. Net op het moment dat ik weer op de weg terug was en in vorm raakte kwam de winterstop, daar baalde ik flink van.” Met Kerst vloog Kyle voor twee weken terug naar Wales, om zijn vrienden en familie weer eens te zien. “Dat was erg fijn, om weer even thuis te zijn. Mijn avontuur was voortvarend begonnen, dus iedereen was erg benieuwd hoe het met mijn ‘voetbalcarriere’ ging, maar ik had dus nog altijd geen speelminuten gemaakt. Dat was niet leuk om te vertellen, maar ik was ervan overtuigd dat ik het tweede halfjaar zeker mijn kans zou krijgen. Of ik in die periode getwijfeld heb om terug te keren naar Dordrecht? Not a single moment!”

Hoewel Kyle begin januari vol goede moed terugkeerde naar Dordrecht, werd ook de tweede seizoenshelft niet wat hij er van had gehoopt. “De trainer koos keer op keer voor andere jongens, vaak ook spelers van het eerste elftal. Ik had het idee dat ik best eens een kans verdiende, want ik maakte op de trainingen enorme progressie. Ik zat wel altijd op de bank, maar moest gewoon hard blijven werken en hopen op mijn kans,” zegt de linksbenige vleugelaanvaller. Begin april mocht Kyle dan eindelijk zijn eerste opwachting maken. “Uit bij PEC Zwolle, in hun stadion. Ik viel een kwartier voor tijd, toen het al 3-1 stond, in als rechtsbuiten. Kort na mijn entree zag ik opeens Jaap Stam in de dug-out van PEC zitten. Niemand had me verteld dat hij hun trainer was. Ja, die kale kop herkende ik nog wel van zijn tijd bij Manchester United. Dat was even schrikken, maar alleen maar een extra motivatie om even wat moois te laten zien. Daarna heb ik nog drie duels gespeeld, die we allemaal wonnen. Dat was daarvoor nog niet vaak gebeurd. Ik was tevreden over mijn eigen wedstrijden en kreeg ook veel complimenten van medespelers. Dat was mooi, maar ook erg dubbel. Ik had zoiets van: ‘Ja, ik wist wel dat ik het kon, maar ik kreeg de kans niet.’ Uiteindelijk kreeg ik op een gesprek, die ik zelf moest aanvragen, te horen dat mijn periode hier bij één jaar zou blijven. Teleurstellend, omdat ik het gevoel heb dat ik mezelf te weinig heb kunnen laten zien. Toch moet ik FC Dordrecht dankbaar zijn voor de kans die ze mij gegeven hebben, daar ben ik me goed van bewust.”

Avontuur nog niet ten einde

Volgende maand begint Kyle aan het tweede hoofdstuk van zijn jongensboek. Hij krijgt bij de Belgische derdeklasser Racing Mechelen een week de kans zich te bewijzen. “Freddy Gahrmann (leider FC Dordrecht C1, red.) bracht mij in contact met hun hoofd scouting. Daar ga ik gewoon nog een poging wagen. Als het in België ook niet lukt, zak ik misschien wel af naar Frankrijk, of klop ik aan bij Barcelona. Aan een terugkeer naar Wales denk ik voorlopig nog niet,” lacht Kyle. “Of ik mijn verwachtingen misschien wat moet temperen? Daar zit wat in, maar weet je, als ik zelf niet geloof in mijn verhaal en kwaliteiten, nobody will. Misschien moet ik ook wel eerlijk zijn naar mezelf. Ik kwam hier een jaar geleden aan met slechts een tent en een tas met wat kleding, maar heb hier een heel nieuw bestaan opgebouwd. Dat is me veel waard. Ik kom zeker nog eens terug in Dordrecht.”

Tekst: Minne Groenstege voor AD/De Dordtenaar