Het is zoals het is, een portret van Theo Bos
Nadat bij Theo Bos alvleesklierkanker werd geconstateerd, vroeg hij schrijver, journalist en Vitesse supporter Marcel van Roosmalen een boek over zijn leven te schrijven. Een moeilijke opdracht voor Marcel, zeker omdat hij sinds Theo’s debuut in 1983 een groot bewonderaar hem is. Marcel volgde hem bij wedstrijden, bij hem thuis maar ook in het ziekenhuis tijdens zijn behandelingen. Aan de hand van alle gesprekken die hij voerde met Theo, famile, vrienden en collega’s heeft hij het leven van onze trainer in boekvorm vastgelegd.
Het is zoals het is is geen biografie, maar een met humor geschreven portret van de mens, voetballer en trainer Theo Bos. Het boek komt zaterdag officieel uit maar is vanaf nu te bestellen bij de VI webshop: http://www.vi.nl/webshop/product/het-is-zoals-het-is.htm .
Een fragment uit het boek:
Het liep tegen sinterklaas, een feest dat hij ieder jaar met de familie van Marieke vierde. Hij zat de afgelopen dagen vaak aan de keukentafel, puzzelend aan de opstelling van FC Dordrecht. Technisch directeur Marco Boogers belde de hele dag om hem van alles op de hoogte te houden. Die avond moesten ze tegen AGOVV, voor de gemiddelde voetballiefhebber niet echt een duel om naar uit te kijken, maar in huize Bos was iedereen ermee bezig. Marieke en zoon Luuk waren blij dat de wedstrijd werd uitgezonden op Eredivisie Live, iets wat ik in eerste instantie niet wilde geloven. Tussen de bedrijven door had Theo een surprise en een gedicht gemaakt voor Luuk. Dat wil zeggen: hij had een gedicht geschreven over ‘licht’ en was naar Switch geweest om er een lamp te kopen. Theo had de warme kleren al aan, Marieke schonk een kopje Nespresso voor me in. Het wachten was op Mike Snoei die ons kwam ophalen. Hij ging vaak met hem mee naar de wedstrijden van FC Dordrecht. In de jaren dat ze allebei trainer waren bij de jeugdopleiding van Vitesse waren ze vrienden geworden. “De hele dag bij de club rondhangen, lekker over voetbal lullen,” zei Theo. Ik kende Mike vooral als hoofdtrainer van Vitesse, een periode waarin hij door journalisten ‘Mikey Meistermacher’ werd genoemd, hetgeen zowel liefkozend als spottend kon worden uitgelegd. Mike kwam binnen door de achterdeur. Hij was er gewoon opeens. ‘Hé.’ ‘Zullen we?’ vroeg Theo. We gingen meteen. Marieke kreeg een kus, ze kondigde nogmaals aan dat ze de wedstrijd op televisie ging kijken. In de auto hadden ze het over de opstelling. Over Josimar Lima, Marvin Peersman, Moussa Kalisse en Lars Veldwijk, spelers van wie ik nog nooit had gehoord. Alleen Rogier Molhoek kende ik nog van Vitesse. Ik vroeg aan Theo waarom Rogier Molhoek in godsnaam voor FC Dordrecht speelde. ‘Waarom denk je?’ vroeg Theo. Mike Snoei draaide zich om: ‘Die was clubloos, Theo kende hem nog.’ Het verwonderde hem dat ik geen enkele speler van FC Dordrecht kende, terwijl het toch niet de minsten waren. ‘Dan ben je niet goed op de hoogte.’ FC Dordrecht was volgens Mike ‘een heel grote club’. “En dan heb ik het niet over voetbal.” Nadat Theo ziek werd, hadden ze bij FC Dordrecht een paar, voor een club in het betaald voetbal, uitzonderlijke beslissingen genomen. Theo’s contract werd verlengd alsof er niets aan de hand was, hij kreeg zelfs een kleine salarisverhoging en hij bleef verantwoordelijk voor de opstelling. Clubicoon Harry van den Ham zat tijdens de wedstrijden zonder vergoeding met een mobiele telefoon in de hand in de dug-out. Theo kon altijd bellen. Vanaf de tribune, of heel soms vanaf de bank in de huiskamer in Elst. Als Theo dan zei dat er gewisseld moest worden, werd er gewisseld.
Marcel van Roosmalen uit: Het is zoals het is
