Wij staan met alle liefde bovenaan
Op de tribune deelde ik mijn rolletje pepermunt, lekker verfrissend in het heetst van de strijd. “Kwaliteit in niets geëvenaard”, sprak één van de ontvangers. Ik beaamde zijn opmerking. Hij had het over de afkorting van KING Pepermunt, ik dacht aan FC Dordrecht. Die gasten van Jong Twente kregen namelijk een partij voetballes in de eerste helft.
Jong FC Twente, de naam zegt het al. Jongens die nog niet goed genoeg zijn om bij het echte FC Twente aan de bal te komen. Tegen FC Dordrecht lukte dat de eerste 45 minuten ook niet. Yoeri Loen was de eerste die er gebruik van maakte. In de 20e minuut liet hij de Tukkerse doelman verbijsterd toekijken hoe het leren monster hem van rechts passeerde. Dat de schade in de eerste helft tot 1 -0 beperkt bleef mocht een wonder heten. Op de tribunes was het feest er niet minder om, dit werd een makkie.
De tweede helft was echter andere koek. De spelers van Jong Twente bleken hartstikke leergierig te zijn, ze hadden in de eerdere 45 minuten geleerd hoe het wel moest. Keeper Hahn had het er druk mee. Bij elke bal die rakelings voorbij schoot of in de handen van onze magische goalbezweerder belandde klonk bij ons een zucht van opluchting. Het zat even tegen, zoveel was duidelijk. Toen Vida namens Jong Twente de gelijkmaker scoorde keek ik niet eens. Het was iets met een verkeerd ingeschatte terugspeelbal en een oplettende Twente speler. Het zal wel, het stond 1-1 en het was niet eens onterecht.
Het Dordtse publiek liet zich niet kennen en dus werd er harder gezongen vanaf de tribunes, je moet wat. Het was exact de gedachte van trainer Harry. Hij gooide er wat nieuwe spelers tegenaan (Snijders en Gosens voor respectievelijk Danso en Loen). Vers bloed om de boel wat op te frissen bij gebrek aan een rolletje pepermunt. Geen slechte investering, de wedstrijd kantelde langzaam weer de goede kant op. Alles lukte weer.
Paul Gladon bracht in de 85e minuut de verlossing. Het stadion explodeerde toen zijn noeste arbeid eindelijk met een doelpunt werd beloond. De bierdouche die erop volgde was ook lekker verkoelend. Nog geen vijf minuten was het Genaro Snijders die ons zelfverzekerd: “Wij staan bovenaan” liet zingen. Eén op één met de keeper bleek hij de sterkste en de 3-1 was een feit en tevens de eindstand.
Na een geslaagde avond op de Krommedijk fietste ik met een groepje medesupporters naar de stad. Onderweg vertelde één van de mannen dat-ie een feest wilde organiseren vanwege het feit dat-ie binnenkort vijf jaar getrouwd was. Later op de avond sprak hij over zijn gevoel van verliefdheid, ik vond het lief dat-ie zo over zijn vrouw praatte. Hij had het echter over FC Dordrecht, de club die hij al jarenlang steunt. Clubliefde, de enige liefde die – ondanks dat je haar met zovelen deelt – nooit zal verzandden in een plichtmatig houden van. En in het geval van FC Dordrecht krijg je er veel voor terug.
Dit is een supportersverslag van www.idordt.nl
