We kunnen alles weer
Het had wat voeten in aarde om bij het stadion van VVV-Venlo te geraken. De Limburgse politie escorte liet de supportersbussen twee extra rondjes snelweg rijden om ons vervolgens bij de Koel op nog een rondje Venlo te trakteren. Zij waren overduidelijk de weg kwijt en wij misten daardoor het eerste kwartier van de wedstrijd.
Nog nahijgend van de sprint naar het uitvak zagen we dat het scorebord nog op 0-0 stond. Wat sympathiek, ze hadden nog niet willen scoren voordat de Dordtse supporters waren gearriveerd. Toen ook de laatste supporter binnenwandelde ( ‘ik ga echt niet rennen hoor’) werd het startsein aan Rihairo Meulens gegeven. Middels een schitterende actie en dito voorzet werd Paul Gladon voorzien van een panklaar goaltje. Het vak ontplofte, de frustratie van de lange busreis werd omgezet in uitzinnige vreugde. Nu nog 70 minuten strijden om de voorsprong te behouden of te vergroten, de juiste toon was in ieder geval gezet. Strijdlust genoeg op het veld, de elasticiteit van menig kledingstuk en/of ledemaat werd aardig op de proef gesteld. Het maakte de wedstrijd aantrekkelijk en de scheids af en toe een blinde. Arbiter Nijhuis was deze avond de verpersoonlijking van een #yolanthetweet, zijn beeld van de strijd was duidelijk anders dan onze visie. Hij deed vast zijn best, net als Yolanthe.
Na een korte eerste helft was het voor de spelers tijd voor thee en bestelde ik een koffie.
Misschien kwam het door de taalbarrière of lag het aan de zuurgraad van het Limburgse water maar kennelijk had ik een bak brandend maagzuur besteld. Tegen beter weten in dronk ik het brouwsel in kleine teugen op. Het laatste slokje was meteen het begin van de tweede helft.
Dordt speelde onze kant op, dat was gunstig. Minder gunstig was het effect van de koffie op mijn maag. Terwijl het zuur vulkanische vormen begon aan te nemen zag ik aan de overkant een gevaarlijke counter van de tegenpartij. Oh nee, de gelijkmaker. Uit de stadionspeakers klonk een hysterisch geschreeuw: “GOOOOOOWWWWLLLL”.
Een gelijkspel is geen ramp maar voor een gerust gevoel aanstaande zondag was winst wel zo prettig. Dus werd het tijd voor een gouden wissel: Javier Vet mocht Youri Loen vervangen. Twee weken geleden werd Vet met een enkelblessure van het veld gedragen maar volgens eigen zeggen kon hij vandaag alles weer. Daar was geen woord van gelogen, hij kwam, zag en schoot via een Limburgs lichaam de 2-1 in het net. Op slag was het brandend maagzuur geblust en klonk uit 160 keeltjes een oorverdovend gebrul.
Het inspireerde trainer Harry tot nog een gouden wissel: ‘good old‘ Jessy Mayele loste Rihairo Meulens af. Jessy deed waar hij voor gekomen was, de robuuste spits denderde resoluut op zijn doel af: 3-1!
Geëmotioneerd vlogen we elkaar in de armen en nogmaals toen een paar minuten later het eindsignaal door het stadion klonk. Het laatste restje stem werd opgeofferd om de spelers uitgebreid toe te zingen, daar ben je tenslotte Dordtenaar voor.
Zondag moeten we het karwei afmaken en de 3-1 voorsprong beschermen met lijf en leden. Tegen die tijd zijn onze stembanden geheeld en kunnen wij, spelers en supporters, alles weer.
Dit is een supportersverslag vande website www.idordt.nl
Scoreverloop:
20. Gladon (0-1) 56. Wolters (1-1) 85. Wolters e.d. (1-2) 90. Mayele (1-3)
Scheidsrechter:
Nijhuis gaf gele kaarten aan: Sevinç, Gijzen (VVV-Venlo); Gosens, Fortes, Haddad, Korte, Vet (FC Dordrecht)
Opstelling VVV-Venlo:
Mäenpää; Schroijen, Post (46. Joppen), Altheer en Fleuren; Sevinç, Kruijsen en Türk (25. Gijzen); Wolters, De Kogel en Reimerink (81. Rajcomar).
Opstelling FC Dordrecht:
Hahn; Fortes, Haddad, Steenvoorden en Peersman; Ojo, Loen (74. Vet) en Gosens; Meulens (89. Mayele), Gladon en Korte (81. Snijders).
