“Het is zoals het is”
“Het is zoals het is”. Met die woorden accepteerde Theo Bos vorig jaar zijn lot. Naar buiten toe dan. Bijna stoïcijns was zijn houding waarmee hij zijn waardigheid behield, hij bleef de imposante – en innemende – persoonlijkheid zoals de voetbalwereld hem had leren kennen.
Van binnen vocht hij echter zijn eigen strijd. Hij wilde ‘de statistieken veranderen’ en streed tot het laatst voor elke dag die hem nog gegeven zou zijn om te genieten van zijn en kinderen. En het leven.
“Het is zoals het is”. Het werd zijn uitspraak. Marieke gebruikte die woorden van haar Theo op de kennisgeving van zijn overlijden, Ad Heijsman gebruikte deze woorden bij de herdenking van onze trainer. De kilte van die vrijdagavond werd even weggenomen door de warmte van de verbroedering in die paar minuten voor de aftrap. Familie, vrienden en de supporters van FC Dordrecht, Racing Mechelen, Vitesse en FC Oss herdachten gezamenlijk een mooi mens.
Van alle kanten waren vaarwel-spandoeken meegebracht. Met een metersgroot “Theo rust zacht” toonden de supporters uit Oss hun respect. “A legend never dies” werd er op West omhoog gehesen. “A star in heaven” hing er op Noord. Het gigantische geel-zwarte silhouet van Mister Vitesse was door de supporters uit Arnhem op het veld gelegd.
Om kwart voor acht werd het stil in het stadion. Het veld was leeg, op de middenstip stond alleen het portret van Theo. Voor de laatste keer keek hij naar de tribunes en – zoals het altijd geweest was – verkreeg hij de respectabele aandacht.
De ceremonie begon met het lied voor Theo Bos, ‘Nummer 4’. Terwijl Emile Hartkamp zijn ontroerende levensverhaal zong, kwam Conchita met haar Lammetjes het veld oplopen. De waardige stoet van de Juniorclub en vrijwilligers was indrukwekkend. Dankzij de minutieuze voorbereiding wisten de vlaggen, de lampionnen en de ballonnen ieder precies hun eigen plek voor het eerbetoon in te nemen.
“You never walk alone”, zongen de supporters toen de spelers het veld opkwamen en allemaal een witte roos bij Theo brachten.
De gesproken nagedachtenis van Ad Heijsman bracht een warme emotie en één voor één vertrokken de lichtende wensballonnen van de Lammetjes in de richting van de hemel. In de richting van de trainer voor een laatste groet.
De minuut stilte was indrukwekkend waarna nog één keer het applaus voor Theo door het stadion klonk.
Dank je wel Theo. Voor wie je was, voor wat je voor ons hebt betekend.
